English

                                             

                ENGLISH WEATHER                                                                                             
The weather in England is very changeable. A fi ne morning can change into a wet afternoon and evening. And a nasty morning can change to a fi ne afternoon. That is why it is natural for the English to use the comparison “as changeable as the weather” of a person who often changes his opinion about something. The English often say: “Other countries have climate, in England we have weather”. The English also say that they have three variants of weather: when it rains in the morning, when it rains in the afternoon or when it rains all day long. The weather is the favourite conversational topic in England. When two Englishmen meet, their fi rst words will be: “How do you do?” or “How are you?” And after the reply: “Very well, thank you, how are you?” the next remark to be about the weather. The best time of the year in England is spring though it rains in spring too. The two worst months in Britain are January and February. They are cold, damp and unpleasant. The best place in the world then is at home by the big fi re. Summer months are rather cool and there can be a lot of rainy days. So most people who look forward to summer holidays plan to go abroad for the summer. The most unpleasant aspect of English weather is fog and smog, especially in London. Cars move along slowly. People cannot see each other. They walk along the houses touching them with their hands not to lose their way.












Անգլիայում եղանակը շատ փոփոխական է: Առավոտյան կարող է փոխվել ցերեկը եւ երեկո: Եվ ցնցող առավոտը կարող է փոխվել մի օրվա կեսօրին: Ահա թե ինչու բնական է անգլերենը համեմատել այնպիսի «համեմատաբար որպես եղանակի» համեմատություն, որը հաճախ փոխում է իր կարծիքը ինչ-որ բանի վերաբերյալ: Անգլիան հաճախ ասում է. «Այլ երկրներ ունեն կլիմա, Անգլիայում մենք ունենք եղանակ»: Անգլյացիները նաեւ ասում են, որ նրանք ունեն երեք եղանակներ, երբ առավոտյան անձրեւ է գալիս, երբ ցերեկը անձրեւ է գալիս կամ ամբողջ օրը անձրեւ է գալիս: Եղանակը Անգլիայում սիրված խոսակցական թեմա է: Երբ երկու Անգլիացիները հանդիպում են, առաջին խոսքերն են լինում. «Ինչպես եք անում» կամ «ինչպես ես»: Եվ պատասխանն այն բանից հետո, «Շատ շնորհակալ եմ, ինչպես եք»: Անգլիայում տարվա լավագույն ժամանակը գարունն է, թեեւ գարնանը անձրեւ է գալիս: Մեծ Բրիտանիայում ամենավատ ամիսները հունվարը եւ փետրվարն է: Այդ օրերին ցուրտ է, խոնավ եւ տհաճ: Աշխարհի լավագույն տեղը, այնուհետեւ, տանն է: Ամառային ամիսները բավականին վատն է, եւ կարող է լինել շատ անձրեւոտ օր: Այսպիսով, շատերը, ովքեր ակնկալում են ամառային արձակուրդներ, նախատեսում են արտասահման մեկնել ամռանը: Անգլիական եղանակի առավել տհաճ կողմը մառախուղն ու ծուխն է, հատկապես Լոնդոնում: Շարժիչները շարժվում են դանդաղ: Մարդիկ չեն կարող տեսնել միմյանց: Նրանք քայլում են տները, ձեռքերով հպելով նրանց, որպեսզի չկորցնեն իրենց ճանապարհը:

 Countries, cities and people all have their own heroes.There are different kinds of heroes:politicians, soldiers, film stars,sport stars and musicians.And There are meny different ways or remembering them too. Here are some of the things that we do to make sure that we don't forget our հeroes.

Երկրներ, քաղաքներ եւ մարդիկ ունեն իրենց սեփական հերոսները: Կան տարբեր հերոսներ `քաղաքական գործիչներ, զինվորներ, կինոնկարներ, սպորտային աստղեր եւ երաժիշտներ: Եվ կան տարբեր տարբերակներ կամ հիշում դրանք: Ահա որոշ բաներ, որոնք մենք անում ենք, որպեսզի համոզվեք, որ մենք չենք մոռանում մեր հերոսներին:

We often remember soldiers and other people who died in war with a monument, like the Monument to the people's heroes in Beijing,China or a mermorial like the eternal flame at the tomb of the unknown solder in Paris.

Մենք հաճախ հիշում ենք զինվորներ եւ այլ մարդիկ, որոնք հուշարձանի հետ պատերազմում զոհվել են, ինչպես Պեկինի, Չինաստանի ժողովրդի հերոսների հուշարձանը կամ Փարիզի անհայտ փայտի գերեզմանի նման հավերժական կրակի նման մկրտությունը: 

A Blind Man’s Love A man married a beautiful girl. He loved her very much. One day she developed a skin disease. Slowly she started to lose her beauty. It so happened that one day her husband left for a tour. While returning he met with an accident and lost his eyesight. However, their married life continued as usual. But as days passed she lost her beauty gradually. Blind husband did not know this and there was not any difference in their married life. He continued to love her and she also loved him very much. One day she died. Her death brought him a great sorrow. He finished all her last rites and wanted to leave that town.


A man from behind called and said, “Now how will you be able to walk all alone? All these days your wife used to help you”. He replied, “I am not blind. I was acting because if she knew l could see her skin condition due to a disease, it would have pained her more than her disease. I didn’t love her for her beauty alone, but I fell in love with her caring and loving nature. So I pretended to be blind. I only wanted to keep her happy”.


Moral: When you truly love someone, you will go to any extent to keep your loved one happy and sometimes it is good for us to act blind and ignore one another’s short comings in order to be happy. The Beauty will fade with time, but heart and soul will always be the same. Love the person for what he/she is from inside, not from outside.

Տղամարդն ամուսնացել էր մի գեղեցիկ աղջկա հետ ։ Նա շատ էր սիրում նրան ։ Մի օր նրա մոտ զարգացել էր մաշկային հիվանդություն: Կամաց-կամաց նա սկսեց կորցնել իր գեղեցկությունը. Այնպես պատահեց, որ մի օր ամուսինը մեկնեց շրջագայության։ Վերադարձի ժամանակ նա վթարի էր ենթարկվել և կորցրել էր տեսողությունը։ Սակայն նրանց ամուսնական կյանքը շարունակվում էր , ինչպես միշտ։ Բայց, ինչպես էին անցնում օրերը, որ նա կամաց-կամաց կորցնում էր իր գեղեցկությունը. Կույր ամուսինը տեղյակ չի եղել, ոչ մի տարբերություն իրենց ամուսնական կյանքից. Նա շարունակում է սիրել նրան, եւ նա սիրում էր նրան շատ ուժեղ ։ Մի օր էլ նա մահացավ ։ Նրա մահը բերեց մեծ վիշտ պատճառեց տղամարդուն: Նա ավարտեց իր վերջին ծեսերը և ուզում էր հեռանալ այս քաղաքից:

Մի մարդ ետեւից կանչեց եւ ասաց. «Հիմա ինչպես կարող ես միայնակ քայլել: Այս օրերին ձեր կինը օգնում էր ձեզ »: Նա պատասխանեց. «Ես կույր չեմ: Ես կույր էի գործում , քանի որ եթե նա իմանար, որ ես կարող եմ տեսնել նրա մաշկի վիճակը հիվանդության պատճառով, ապա դա ավելի շատ ցավ կպատճառեր նրան,քան հիվանդությունը: Ես չէի սիրում նրան միայն իր գեղեցկության համար , բայց ես սիրահարվեցի նրա հոգատար եւ սիրող էությանը: Այնպես որ, ես ձեւացնում էի, որ կույր լինեմ: Ես միայն ուզում էի նրան երջանիկ պահել »:

Բարոյական: Երբ դուք իսկապես սիրում եք ինչ-որ մեկի, դուք կգնաք ցանկացած մակարդակում, որպեսզի ձեր սիրելիին երջանիկ պահեք, եւ երբեմն լավ է, որ մենք կույր վարվենք եւ անտեսենք միմյանց կարճ հաղորդումները, երջանիկ լինելու համար: Գեղեցիկը ժամանակի ընթացքում կթափվի, բայց սիրտը եւ հոգին միշտ նույնն են լինելու: Սիրեք մարդուն այն, ինչ նա ներսից է, այլ ոչ թե դրսից:




               Sometimes Just let it be

Once Buddha was walking from one town to another town with a few of his followers. This was in the initial days. While they were traveling, they happened to pass a lake. They stopped there and Buddha told one of his disciples, “I am thirsty. Please get me some water from that lake there”.

Մի անգամ Բուդդան մեկ քաղաքից մեկ այլ քաղաք էր գնում իր հետեւորդների հետ: Սա նախնական օրերին էր: Նրանք ճանապարհորդեցին անցան մի լիճ: Նրանք կանգ առան այնտեղ, եւ Բուդդան իր աշակերտներից մեկին ասաց. «Ես ծարավ եմ: Խնդրում եմ, որ այդ լճից մի ջուր տաք ինձ »:

The disciple walked up to the lake. When he reached it, he noticed that some people were washing clothes in the water and, right at that moment, a bullock cart started crossing the lake right at the edge of it. As a result, the water became very muddy, very turbid. The disciple thought, “How can I give this muddy water to Buddha to drink?!” So he came back and told the Buddha, “The water in there is very muddy. I don’t think it is fit to drink”.

Աշակերտը քայլում էր դեպի լիճը: Երբ հասավ լճին,և նա նկատեց, որ ոմանք ջրով հագուստ էին լվանում, իսկ հենց այդ պահին զամբյուղը սկսեց լճի եզրով անցնել: Որպես հետեւանք, ջուրը շատ փափուկ, շատ աղմկոտ դարձավ: Աշակերտը մտածեց. «Ինչպես կարող եմ այս պղտոր ջուրը տալ Բուդդային »: Ուստի նա վերադարձավ եւ ասաց Բուդդային,« Այնտեղ ջուրը շատ ցեխոտ է: Չեմ կարծում, որ դուք պետք է խմեք այդ ջուրը »:

So, the Buddha said, let us take a little rest here by the tree. After about half an hour, again Buddha asked the same disciple to go back to the lake and get him some water to drink. The disciple obediently went back to the lake. This time he found that the lake had absolutely clear water in it. The mud had settled down and the water above it looked fit to be had. So he collected some water in a pot and brought it to the Buddha.

Այսպիսով, Բուդդան ասաց, եկեք մի փոքր հանգստանանք այստեղ ծառի մոտ: Մոտ կես ժամ հետո, Բուդդան կրկին խնդրեց նույն աշակերտին, որ վերադառնար լճի մոտ և նրան ջուր բերեր խմելու : Աշակերտը հնազանդորեն վերադարձավ լճի մոտ: Այս անգամ լճի ջուրը մաքուր ջուր էր: Այսպիսով, նա մի ջուր հավաքեց բաժակի մեջ եւ բերեց Բուդդային:

The Buddha looked at the water, and then he looked up at the disciple and said, “See, You let the water be and the mud settled down on its own. You got a clear water. It didn’t require any effort”.

Բուդդան նայեց ջրին, հետո նայեց աշակերտին եւ ասաց. Դու թողեցիր ջուրը ինքն իրեն հոսի և ունեցար մաքուր ջուր։


  The Eternal Bond of Brother and Sister.

I was born in a secluded village on a mountain. Day after day, my parents plowed the yellow dry soil with their backs towards the sky. One day, I wanted to buy a handkerchief, which all girls around me seemed to have. So, one day I stole 50 cents from my father’s drawer. Father discovered about the stolen money right away.


“Who stole the money?” he asked my brother and me. I was stunned, too afraid to talk. Neither of us admitted to the fault, so he said, “Fine, if nobody wants to admit, you both should be punished!” Suddenly, my younger brother gripped Father’s hand and said, “Dad, I was the one who did it!” He took the blame, and punishment, for me.


In the middle of the night, all of sudden, I cried out loudly. My brother covered my mouth with his little hand and said, “Sis, now don’t cry anymore. Everything has happened.” I will never forget my brother’s expression when he protected me. That year, my brother was 8 years old and I was 11 years old. I still hate myself for not having enough courage to admit what I did. Years went by, but the incident still seemed like it just happened yesterday.


When my brother was in his last year of secondary school, he was accepted in an upper secondary school in the central part of town. At the same time, I was accepted into a university in the province. That night, Father squatted in the yard, smoking packet by packet. I could hear him ask my mother, “Both of our children, they have good results? Very good results?” Mother wiped off her tears and sighed, “What is the use? How can we possibly finance both of them?”


At that time, my brother walked out, he stood in front of Father and said, “Dad, I don’t want to continue my study anymore, I have read enough books.” Father became angry. “Why do you have a spirit so weak? Even if it means I have to beg for money on the streets, I will send you two to school until you have both finished your studies!” And then, he started to knock on every house in the village to borrow money.


I stuck out my hand as gently as I could to my brother’s face, and told him, “A boy has to continue his study. If not, he will not be able to overcome this poverty we are experiencing.” I, on the other hand, had decided not to further my study at the university.


Nobody knew that on the next day, before dawn, my brother left the house with a few pieces of worn-out clothes and a few dry beans. He sneaked to my side of the bed and left a note on my pillow, “Sis, getting into a university is not easy. I will go find a job and I will send money to you.” I held the note while sitting on my bed, and cried until I lost my voice.


With the money father borrowed from the whole village, and the money my brother earned from carrying cement on his back at a construction site, finally, I managed to get to the third year of my study in the university. That year, my brother was 17 years old and I was 20 years old.


One day, while I was studying in my room, my roommate came in and told me, “There’s a villager waiting for you outside!” Why would there be a villager looking for me? I walked out, and I saw my brother from afar. His whole body was covered with dirt, dust, cement and sand. I asked him, “Why did you not tell my roommate that you are my brother?”


He replied with a smile, “Look at my appearance. What will they think if they would know that I am your brother? Won’t they laugh at you?” I felt so touched, and tears filled my eyes. I swept away dirt and dust from my brother’s body. And told him with a lump in my throat, “I don’t care what people would say! You are my brother no matter what your appearance.”


From his pocket, he took out a butterfly hair clip. He put it on my hair and said, ‘I saw all the girls in town are wearing it. I think you should also have one.’ I could not hold back myself anymore. I pulled my brother into my arms and cried. That year, my brother was 20 years old and I was 23 years old.


After I got married, I lived in the city. Many times my husband invited my parents to come and live with us, but they didn’t want. They said once they left the village, they wouldn’t know what to do. My brother agreed with them. He said, “Sis, you just take care of your parents-in-law. I will take care of Mom and Dad here.”


My husband became the directors of his factory. We asked my brother to accept the offer of being the manager in the maintenance department. But my brother rejected the offer. He insisted on working as a repairman instead for a start.


One day, my brother was on the top of a ladder repairing a cable, when he got electrocuted, and was sent to the hospital. My husband and I visited him at the hospital. Looking at the plaster cast on his leg, I grumbled, “Why did you reject the offer of being a manager? Managers won’t do something dangerous like that. Now look at you – you are suffering a serious injury. Why didn’t you just listen to us?”


With a serious expression on his face, he defended his decision, “Think of your brother-in-law, he just became the director. If I, being uneducated, would become a manager, what kind of rumors would fly around?” My husband’s eyes filled up with tears, and then I said, “But you lack in education only because of me!”


“Why do you talk about the past?” he said and then he held my hand. That year, he was 26 years old and I was 29 years old. My brother was 30 years old when he married a farmer girl from the village. During the wedding reception, the master of ceremonies asked him, “Who is the one person you respect and love the most?”
Without even taking a time to think, he answered, “My sister.” He continued by telling a story I could not even remember. “When I was in primary school, the school was in a different village. Everyday, my sister and I would walk for 2 hours to school and back home. One day, I lost one of my gloves. My sister gave me one of hers. She wore only one glove and she had to walk far. When we got home, her hands were trembling because of the cold weather. She could not even hold her chopsticks. From that day on, I swore that as long as I lived, I would take care of my sister and would always be good to her.”


Եղբոր եւ քրոջ հավերժ պարտավորվածությունը


Ես ծնվեցի մեկուսացված գյուղում, լեռան վրա: Օրեցօր ծնողները ծածկեցին դեղին չոր հողը երկնքի աջ կողմում: Մի օր ես ցանկանում էի թաշկինակ գնել, որի շուրջ բոլոր աղջիկները կարծես թե ունեն: Այսպիսով, մի օր իմ հոր գոգից գողացել եմ 50 ցենտ: Հայրը հայտնաբերել է գողացված գումարների մասին:


«Ով է գողացել փողը», նա հարցրեց իմ եղբորը եւ ինձ: Ես զարմանում էի, վախենում եմ խոսել: Նույնիսկ մեզանից ոչ մեկը չընդունեց մեղքը, ուստի նա ասաց. «Լավ, եթե ոչ ոք չի ընդունում, երկուսն էլ պետք է պատժվեն»: Հանկարծ, իմ կրտսեր եղբայրը հոր ձեռքով գրկեց եւ ասաց. «Հայր, ես այն մարդն եմ, «Նա վերցրեց մեղքը եւ պատիժը:


Գիշերվա կեսին, միանգամից, ես բարձրաձայն աղաղակեցի: Իմ եղբայրը իմ բերանը ծածկեց իր փոքրիկ ձեռքը եւ ասաց. «Սիս, այլեւս այլեւս լաց չի լինում: Ամեն ինչ եղավ »: Ես երբեք չեմ մոռանա իմ եղբոր խոսքերը, երբ նա ինձ պաշտպանեց: Այդ տարի եղբայրս 8 տարեկան էր, եւ ես 11 տարեկան էի: Ես դեռ ատում եմ ինքս, որ չկարողանամ խիզախություն չընկնել, թե ինչ եմ արել: Տարիները գնացին, սակայն միջադեպը դեռ կարծես երեկ տեղի ունեցավ:


Երբ եղբայրս իր միջնակարգ դպրոցում անցավ, ընդունվեց քաղաքի կենտրոնական մասում գտնվող միջնակարգ միջնակարգ դպրոցում: Միեւնույն ժամանակ, ես ընդունվեցի մարզում համալսարան: Այդ գիշեր հայրը բախվել էր բակում, փաթեթով ծխելը: Ես կարող էի լսել նրան, որ խնդրեմ մայրս, «Երկու երեխաներիս, նրանք լավ արդյունքներ ունեն: Շատ լավ արդյունքներ »: Մայրս արցունքներից հեռացրեց եւ խխեցրեց.« Ինչ է օգտագործումը: Ինչպես կարող ենք ֆինանսավորել դրանք »:


Այդ ժամանակ իմ եղբայրը դուրս եկավ, կանգնած էր Հայրի առջեւ եւ ասաց. «Հայրիկ, ես չեմ ուզում շարունակել իմ ուսումնասիրությունը, բավականաչափ գրքեր եմ կարդացել»: Հայրս զայրացավ: «Ինչու եք այդքան թույլ հոգի ունենում: Նույնիսկ եթե դա նշանակում է, որ ես պետք է փողոցում փող խնդրեմ, ես քեզ երկու դպրոց ուղարկեմ, մինչեւ որ ավարտեք ձեր ուսումը »: Այնուհետեւ նա սկսեց թակել յուրաքանչյուր գյուղի տուն` փող վերցնելով:


Ես իմ ձեռքը խփեցի, ինչպես եղած եղբորս դեմքին, եւ ասաց նրան. «Մի տղա պետք է շարունակի իր ուսումնասիրությունը: Եթե ոչ, ապա նա չի կարողանա հաղթահարել այս աղքատությունը, որ մենք ապրում ենք »: Ես, մյուս կողմից, որոշել էի, որ հետագայում համալսարանում չլինեմ:

     The Reflection of Your Actions

A man and his son were going through the forest hills. Suddenly, the boy fell down on the trail and screamed with a pain, “Aah!” Surprisingly, he heard the same voice from the mountain, “Aah!” Curiously, the boy shouted, “Who is this?” But the voice replied the same, “Who is this?” He got angry, and shouted again, “You are stupid!” And again the voice replied the same, “You are stupid!”Հայր եւ որդի անցնում էին անտառային լեռներով: Հանկարծ տղան ցավեցրեց ոտքը ճամփին եւ ցավով աղաղակեց, «Ահա»: Զարմանալիորեն նա լսեց նույն ձայնը լեռան վրա, «Ահա»: Հետաքրքիր է, տղան բղավեց, «Ով է սա»: Բայց ձայնը պատասխանեց նույնը, «Ով է սա»: Նա բարկացավ եւ կրկին բղավեց, «դու հիմար ես»: Եվ կրկին ձայնը պատասխանեց, «դու հիմար ես»:

Annoyed By this, the boy asked his father, “Father, What is going on? Who is this?” The Father replied, “Son, Pay attention”. The father shouted, “You are very nice”. And the voice responded the same, “You are very nice!” The father again shouted, “Thank you”. And the voice again responded the same, “Thank you!” The son was very surprised but he still could not understand what was happening.


Զայրացած, հետո տղան հարցրեց հորը. «Հայր, ինչ է կատարվում»: Ով է սա »: Հայրը պատասխանեց.« Որդիս, ուշադրություն դարձրու »: Հայրը բղավեց, «դու շատ գեղեցիկ ես»: Եվ ձայնը նույնն էր արձագանքում. «Դու շատ գեղեցիկ ես»: Հայրը կրկին բղավեց, «Շնորհակալություն»: Եվ ձայնը նորից պատասխանեց, «Շնորհակալություն»: Որդին շատ զարմացած էր, բայց դեռ չէր հասկանում, թե ինչ է կատարվում:


The father explained, “Son, people call it resonance, but this is the truth of the life. The life is a reflection of your actions. What you will give to others, you will receive the same in return.”

Հայրը բացատրեց. «Որդիս, մարդիկ այն անվանում են ռեզոնանս, սա է կյանքի ճշմարտությունը: Կյանքը ձեր գործողությունների արտացոլումն է: Ինչ կտաք ուրիշներին, դուք կստանաք նույնը »:

          One who read the future

A man who lived a long time ago believed that he could read the future in the stars. He called himself an Astrologer and spent his time at night gazing at the sky. He was always busy worrying about future and villagers often came to him, hoping to know what their future holds.

One evening he was walking along the open road outside the village. His eyes were fixed on the stars. He thought he saw there that the end of the world was at near. He lost in his thoughts about the future. As he was looking at the stars, he kept walking without looking down. Suddenly, he fell into a ditch full of mud and water.

He was sinking in the muddy water, and madly trying to claw at the slippery sides of the hole in his effort to climb out. He was unable to crawl out and fearing for his life, he started screaming for help. His cries for help soon brought the villagers running.

As they pulled him out of the mud, one of them said, “You pretend to read the future in the stars, and yet you fail to see what is at your feet! This may teach you to pay more attention to what is right in front of you, and let the future take care of itself.”

               Մեկը, ով կարդում է ապագան

Մի մարդ, որը երկար ժամանակ ապրել էր, հավատում էր, որ նա կարող է կարդալ ապագան աստղերի մեջ: Նա ինքն իրեն անվանեց աստղագետ եւ իր ժամանակն անցկացնում էր գիշերը և նայում էր երկնքին: Նա միշտ զբաղված էր ապագայի մտահոգությամբ, եւ գյուղացիները հաճախ էին գալիս նրա մոտ՝ հույս ունենալով իմանալ իրենց ապագան:

Մեկ երեկո նա քայլում էր գյուղի մոտ գտնվող բաց ճանապարհով: Նրա աչքերը ամրացան աստղերի վրա: Նա կարծում էր, որ  նա տեսավ, որ աշխարհի վերջը մոտ է: Նա կորցրեց իր մտքերը ապագայի մասին: Երբ նա նայում էր աստղերին, նա քայլում էր առանց նայելու: Հանկարծ նա ընկավ  ցեխի մեջ, որը լցված էր ջրով։


Երբ նա դուրս եկավ  ցեխից, նրանցից մեկը ասաց. «Դուք ուզում եք կարդալ ապագան աստղերի մեջ, եւ դեռ չեք տեսնում, թե ինչ է ձեր ոտքերին: Սա կարող է սովորեցնել ձեզ ավելի շատ ուշադրություն դարձնել այն բանի հանդեպ, թե ինչն է ճիշտ ձեր առջեւ, եւ թող ապագան հոգ տանի ձեր մասին »:

             

         Smartest Man in the World
A doctor, a lawyer, a little boy and a priest were out for a Sunday afternoon flight on a small private plane. Suddenly, the plane developed engine trouble. In spite of the best efforts of the pilot, the plane started to go down. Finally, the pilot grabbed a parachute and yelled to the passengers that they better jump, and he himself bailed out.

Unfortunately, there were only three parachutes remaining.

The doctor grabbed one and said “I’m a doctor, I save lives, so I must live,” and jumped out.

The lawyer then said, “I’m a lawyer and lawyers are the smartest people in the world. I deserve to live.” He also grabbed a parachute and jumped.

The priest looked at the little boy and said, “My son, I’ve lived a long and full life. You are young and have your whole life ahead of you. Take the last parachute and live in peace.”

The little boy handed the parachute back to the priest and said, “Not to worry Father. The smartest man in the world just took off with my back pack.”

                            Խելացի մարդը աշխարհում

Բժիշկը, իրավաբանը, փոքրիկ տղան եւ քահանան կիրակի օրերը կեսօրից հետո թռչում էին   ինքնաթիռով: Հանկարծ ինքնաթիռը շարժիչի խնդիր ունեցավ: Չնայած օդաչուի լավագույն ջանքերին, ինքնաթիռը սկսեց իջնել: Ի վերջո, օդաչուն բերեց պարաշյուտը եւ բղավեց ուղևորներին, որ նրանք ցատկեն, եւ նա ինքն էլ դուրս եկավ։


Ցավոք, մնացել էր  երեք օդապարիկ։


Բժիշկը գրկեց եւ ասաց. «Ես բժիշկ եմ, ես կյանք եմ փրկում, այնպես որ ես պետք է ապրեմ» ,- ցատկեց:


Փաստաբանն այնուհետեւ ասել է. «Ես փաստաբան եմ, եւ փաստաբաններն աշխարհում խելացի մարդիկ են: Ես արժանի եմ ապրել »: Նա  նույնպես ցատկեց:


Քահանան նայեց փոքրիկ տղային եւ ասաց. «Որդյակ, երկար ու լի կյանք եմ ապրել: Դուք երիտասարդ եք եւ ձեր ամբողջ կյանքը ձեր առջեւ: Վերցրեք վերջին պարաշյուտը և ցատկեք »:


Փոքրիկ տղան պարաշյուտը հանձնեց քահանային եւ ասաց. «Չանհանգստանաս, Հայրիկ»: Աշխարհի ամենախելացի մարդը հենց նոր դուրս թռավ  իմ պայուսակով։


                            A Man with a Lamp


Once upon a time, there was a small town. There lived a man by himself who couldn’t see. He was blind. Yet, he carried a lighted lamp with him whenever he went out at night.

One night as he was coming home after having a dinner outside, he came across a group of young travelers. They saw that he was blind, yet carrying a lighted lamp. They started passing comments on him and made a fun of him. One of them asked him, “Hey Man! You are blind and can’t see anything! Why do you carry the lamp than?!”

The blind man replied, “Yes, unfortunately, I am blind and I can’t see anything but a lighted lamp which I am carrying is for the people like you who can see. You may not see the blind man coming and end up pushing me. That is why I carry a lighted lamp”.

The group of travelers felt ashamed and apologized for their behavior.

                                Լամպով մարդը

Մի ժամանակ մի փոքր քաղաք կար: Այդ քաղաքում ապրում էր մի մարդ, ով չէր տեսնում: Նա կույր էր: Եվ  մի օր գիշերը նա դուրս է եկավ լուսավոր լամպով:

Մի գիշեր, երբ նա  տուն էր գալիս, նա հանդիպեց մի խումբ երիտասարդ ուղեւորների: Նրանք տեսան, որ  նա կույր է։  Նրանք սկսեցին մեկնաբանություններ տալ նրան եւ զվարճացան նրա վրա: Նրանցից մեկը հարցրեց նրան. « Պարոն>> Դուք կույր եք եւ չեք կարող տեսնել որեւէ բան:

Կույրը պատասխանեց. «Այո, ցավոք սրտի, ես կույր եմ, եւ ես ոչինչ չեմ կարող տեսնել։  Ահա թե ինչու  ես լուսավոր լամպ ունեմ »:

Ճանապարհորդների խումբը ամաչեց եւ ներողություն խնդրեց նրանց վարքագծի համար:



                                               

      The Wolf and the Crane

A Wolf had been feasting too greedily, and a bone had stuck crosswise in his throat. He could get it neither up nor down, and of course, he could not eat a thing. Naturally, that was an awful state of affairs for a greedy Wolf.

So away he hurried to the Crane. He was sure that she, with her long neck and bill, would easily be able to reach the bone and pull it out. “I will reward you very handsomely”, said the Wolf, “if you pull that bone out for me”.

The Crane, as you can imagine, was very uneasy about putting her head in Wolf’s throat. But she was grasping in nature, so she did what the Wolf asked her to do. When the Wolf felt that the bone was gone, he started to walk away.

“But what about my reward!” called the Crane anxiously.

“What!” snarled the Wolf, whirling around. “Haven’t you got it? Isn’t it enough that I let you take your head out of my mouth without snapping it off?”

                            Գայլը եւ կռունկը                 

Գայլը չափազանց ագահորեն էր տոնում, եւ ոսկրը կոկորդի մեջ խճճվել էր: Նա կարող էր ոչ թե վեր կամ վար, այլ, իհարկե, չէր կարող ուտել: Բնականաբար, դա ողորմած գայլի- ի համար սարսափելի վիճակ էր:

Այնպես որ, նա շտապեց  կռունկ մոտ: Նա համոզված էր, որ նա, իր երկար պարանով եւ օրինագծով, հեշտությամբ կարող է հասնել ոսկորին եւ քաշել այն: «Ես քեզ շատ հաճելի կպարգ եւ  եմ», - ասում է Գայլը, - «եթե դու այդ սիզը հանես ինձ համար»:

Կռունկը ինչպես դուք կարող եք պատկերացնել, շատ անհանգիստ է, որ գլուխը դնելով գայլի- ի կոկորդին. Բայց նա բնության մեջ գցում էր, ուստի նա արեց այն, ինչ Քորթը խնդրեց անել: Երբ Գայլը զգաց, որ ոսկրը գնացել է, նա սկսեց քայլել:

«Բայց ինչ է իմ վարձատրության մասին»:

«Ինչ», - գոչեց Գայլը, շրջապատելով: «Միթե չեք ստացել այն: Միթե դա բավարար չէ, որ ես թույլ տամ, որ գլուխը բերեմ իմ բերանից, առանց սեղմելով այն »:

                             The Last Delivery

There was a rich couple who was throwing a big new year party at their house. So they went shopping at the market where everything was of high cost and fixed price. They wanted to maintain their level of standard so didn’t mind paying for it. After purchasing all they needed, they called a porter to carry everything and drop it at their home. The porter who came was of an old age, not very healthy looking, his clothes were torn, looked as if he wasn’t even able to meet his daily needs.

They asked the porter about the charges for delivering their goods at their home. The old porter quoted just a $20, a well below the market rate for delivering goods at couple’s home in his cart. Yet, the couple argued and bargained with the porter and finally settled for $15. The porter was struggling to make even one time’s meal so he needed anything he can earn.

The couple was very happy thinking how well they bargained with the poor porter and paid him $15 in advance and left after giving the porter their address for delivery. They reached their home and hour passed, two hours passed, but the porter still hadn’t delivered their stuff.

The wife started to get angry at her husband, “I always tell you to not to trust such person still, you never listen to me. Such person who is not even able to earn to feed himself for 1 time in a day, you handed him everything we purchased for our big party. I am sure instead of delivering at our home, he must have disappeared with everything. We must immediately go back to the market to inquire and then to the police station to file the complaint against him”.

They both left towards the market. On their way near the market, they saw another porter. They stopped him to inquire about the old porter and noticed that he was carrying their stuff in his cart! The angry wife asked him, “Where is that old thief? This is our stuff and he supposed to deliver it. It seems you poor thieves are stealing our stuff and going to sell it”.

The porter replied, “Madam, Please calm down. That poor old man was sick since last month. He wasn’t able to earn enough to even have a single meal of the day. He was on the way to deliver your stuff, but he who was hungry, sick, couldn’t gather the strength to go any further in this heat of the noon”. He fell down and while handing me $15, his last words were, “I had taken an advance for this delivery, you take this and please deliver to this address”.

“Madam, He was hungry, he was poor, but he was an honest man. I was just on the way to complete old man’s last delivery at your home”, the porter said. Upon hearing this, the husband had tears in his eyes, but the wife felt so ashamed, she had no courage to see up in her husband’s eyes.

                              Վերջին առաքումը

Գոյություն ուներ մի հարուստ զույգ, որը տանն էր մեծ նոր տարին գցում: Այնպես որ, նրանք գնացին շուկա գնումներ կատարելու համար, որտեղ ամեն ինչ եղել է բարձր գնով եւ ֆիքսված գնով: Նրանք ուզում էին պահպանել ստանդարտի մակարդակը, որպեսզի չմտածեն դրա համար վճարելը: Բոլոր անհրաժեշտ միջոցները ձեռք բերելով, նրանք նոր տարին  տանը գցեցին: Դերասանը, ով արդեն ծերացել  էր  մեծ  տարիքից,  նրա հագուստները պոկված էին, ասում  էին, թե ինքը նույնիսկ չի կարողանում բավարարել իր ամենօրյա կարիքները:

Նրանք խնդրեցին դռնապանին իրենց տանը իրենց ապրանքները հանձնելու մեղադրանքների մասին: Հին դերասանը մեջբերում է ընդամենը 20 դոլարով, որը շատ ցածր է շուկայական փոխարժեքից իր զամբյուղում զույգերի տանը վաճառելու համար: Այնուամենայնիվ, զույգը պնդում եւ վաճառում է դռնապանին եւ վերջապես 15 դոլար արժեր: Դռնապանը պայքարում էր նույնիսկ մեկ անգամվա ճաշը պատրաստելու համար, որպեսզի նա կարողանա ինչ-որ բան գնել:

Զույգը շատ երջանիկ էր, թե որքան լավ են նրանք զրուցում աղքատների հետ եւ նախապես վճարում էին 15 դոլար, եւ դռնեդուռ նրանց առաքման համար տալուց հետո: Նրանք հասել են իրենց տանը եւ անցել  էր ժամը, երկու ժամ անց, բայց դարբին դեռ չի հանձնել իրերը:

Կինը սկսեց զայրանալ իր ամուսնու հանդեպ. «Ես միշտ ասում եմ ձեզ, որ չնայած նման մարդկանց դեռեւս չես վստահում, դու երբեք ինձ չես լսել: Նման անձը, որը նույնիսկ չի կարողանում վաստակել մեկ օրում 1 անգամյա հացը, նրան հանձնեց այն ամենը, ինչ մենք ձեռք էինք բերել մենք: Ես համոզված եմ, որ տանը տալու փոխարեն, նա պետք է անհետանա ամեն ինչից: Պետք է անմիջապես վերադառնալ շուկա `հարցնելու համար, իսկ հետո` ոստիկանության բաժին `բողոք ներկայացնել նրա դեմ»:

Նրանք երկուսն էլ գնացին շուկա: Շուկայում մոտակայքում նրանք տեսան մեկ այլ դռնապան: Նրանք դադարեցրին նրան, որպեսզի հետաքրքրեն հին դռնապանին եւ նկատեց, որ իր զամբյուղի մեջ պահում է իրերը: Զայրացած կինը հարցրեց նրան. «Որտեղ է այդ հին գողը: Սա մեր իրերը եւ նա պետք է մատուցի այն: Թվում է, որ աղքատ գողերը գողանում են մեր իրերը եւ պատրաստվում են վաճառել այն »:

Դռնապանը պատասխանեց. «Մադամ, Խնդրում եմ հանգստանալ: Անցյալ ամիս այդ աղքատ ծեր մարդը հիվանդ էր: Նա չէր կարողանում վաստակել, նույնիսկ մեկ օրվա համար իր հացը: Նա եղել է ձեր նյութերը մատուցելու ճանապարհին, բայց նա, ով սոված էր, հիվանդ էր, չէր կարող հավաքել ուժը `կեսօրվա այս ջերմության մեջ գնալը»: Նա ընկավ եւ 15 դոլարով ինձ հանձնելով, վերջին խոսքերն էին. «Ես այս առաքման համար նախօրոք արել եմ, վերցրեք եւ խնդրում եմ մատուցեք այս հասցեին»:

«Մադամ, նա սոված էր, նա աղքատ էր, բայց նա ազնիվ մարդ էր: Ես ուղղակի ճանապարհով ավարտեցի ծերունու վերջին առաքումը ձեր տանը », - ասաց դռնապանը: Այդ մասին լսելով, ամուսինը արտասվում էր, բայց կինը ամաչում էր, նա քաջություն չուներ, տեսնել   արցունքները ամուսնու աչքերում:

                       

         The Way God Helps

There was a small village by the river. Everyone lived happily and offered regular prayers at the village temple (Church). Once during the monsoon season, it rained heavily. The river started overflowing and flood entered the village. Everyone started to evacuate their homes and set out to go to the safe place.

One man ran to the temple (Church). He quickly went to the priest’s room and told him, “The flood water has entered into our homes and it is rising quickly. And water has also started to enter the temple. We must leave the village as in no time it will sink under the water! Everyone has set out to go to the safer place and you must come along”. The priest told the man, “I am not an atheist like you all and I have a full faith in God. I trust the God that he will come to save me. I will not leave the temple, You may go!” So, the man left.

Soon, the water level started to rise and reached the waist height. The priest climbed on the desk. After a few minutes, a man with the boat came to rescue the priest. He told the priest, “I was told by the villagers that you are still inside the temple, so I have come to rescue you, please climb on the boat”. But the priest again refused to leave giving him the same reason. So the boatman left.

The water kept rising and reached to the ceiling, so the priest climbed to the top of the temple. He kept praying to the God to save him. Soon the helicopter came, they dropped the rope ladder for the priest and asked him to climb on and get inside the helicopter so they can take him to the safer place. But the priest refused to leave by giving him the same reason again! So the helicopter left to search and help others.

At last, when the temple nearly submerged under the water, the priest kept his head up and started complaining, “Oh Lord, I worshiped you for all my life and kept my faith in you! Why didn’t you come to save me?!” The God appeared in front of him and with a smile, he said, “Oh mad man, I came to save you three times! I came running to you to ask you to leave for the safest place with other villages, I came with a Boat, I came with a Helicopter! What is my fault if you didn’t recognize me?!”

The priest realized his mistake and asked for forgiveness. He got his chance to go to the safe place one more time, which he accepted.

                          Աստված օգնում է.

Գետի մոտ մի  փոքրիկ գյուղ կար: Այդ գյուղում բոլոր երջանիկ ապրում էին եւ հաճախակի աղոթքներ էին մատուցում գյուղի տաճարում: Մի անգամ անձրևային ժամանակաշրջանում, այն լուրջ եղավ: Գետը սկսեց թափվել եւ ջրհեղեղը մտավ գյուղ: Յուրաքանչյուր ոք սկսեց տնից դուրս գալ եւ գնաց ապահով տեղ։

Մեկ մարդ վազեց դեպի տաճար (Եկեղեցի): Նա արագ գնաց քահանայի սենյակ եւ ասաց նրան. «Ջրհեղեղ ջուրը մտել է մեր տները եւ արագանում է: Եվ ջուրը սկսեց մտնել  նաև տաճար: Մենք պետք է լքենք գյուղը։ Յուրաքանչյուրը պատրաստվում է գնալ անվտանգ վայր, եւ դուք նույնպես  պետք է գաք մեզ  հետ: Քահանան ասաց մարդուն. «Ես ձեզ նման աթեիստ չեմ, եւ ես լիովին հավատ ում եմ Աստծուն: Ես հավատում եմ Աստծուն, որ նա կգա և  կփրկի ինձ: Ես տաճարից չեմ հեռանա, կարող եք  դուք գնաք »: Եվ մարդը հեռացավ:

Շուտով ջրի մակարդակը սկսեց աճել։ Քահանան բարձրացավ գրասեղանի վրա: Մի քանի րոպե անց մարդը նավակով եկավ, փրկելու քահանային: Նա քահանային ասաց. «Ինձ գյուղացիները ասացին, որ դու դեռ տաճարի ներսում ես, որ գամ  քեզ փրկելու: Բայց քահանան կրկին հրաժարվեց նույն պատճառներից: Այսպիսով նորից մարդը հեռացավ:

Ջուրն աճեց եւ հասավ առաստաղին, ուստի քահանան բարձրացավ տաճարի գագաթին: Նա աղոթում էր Աստծուն, որ փրկի նրան: Շուտով ուղղաթիռը եկավ, քանդում էին պարանների սանդուղքը եւ խնդրեցին նրան բարձրանալ եւ ներս մտնել ուղղաթիռի մեջ, որպեսզի նրան կարողանան ավելի անվտանգ վայրից վերցնել: Բայց Քահանան նորից հրաժարվեց։ Այնպես որ, ուղղաթիռը մեկնեց ուրիշ ներին փնտրելու եւ ուրիշներին օգնելու:

Վերջապես, երբ տաճարը ջրի տակ ընկղմվեց, քահանան իր գլուխը բարձրացրեց եւ սկսեց բողոքել. «Տեր, Տեր, ես երկրպագեցի ձեզ իմ ողջ կյանքի համար եւ պահեցի իմ հավատքը: Ինչու չեք եկել ինձ փրկելու »: Աստված հայտնվեց նրա առջեւ եւ ժպտալով ասաց.« Օ՜, խելագար մարդ, ես եկել եմ քեզ փրկելու երեք անգամ: Ես վազեցի, խնդրելու, որ մեկ այլ գյուղի հետ մեկնես ամենաանվտանգ վայր, ես եկել եմ նավով, ես ուղղաթիռով էլ եմ եկել: Ինչ իմ մեղքն է, եթե ինձ չճանաչեցիր »:

Քահանան հասկացավ իր սխալը եւ խնդրեց ներել: Նա հնարավորություն ստացավ մեկ անգամ եւս մեկնել անվտանգ վայր:

                             

                                                       
               The Travelers and The Plane Tree

Two men were walking along one summer day. Soon it became too hot to go any further and, seeing a large plane tree nearby, they threw themselves on the ground to rest in its shade.

Gazing up into the branches one man said to the other, “What a useless tree this is. It does not have fruit or nuts that we can eat and we cannot even use its wood for anything.”

“Don’t be so ungrateful,” rustled the tree in reply. “I am being extremely useful to you at this very moment, shielding you from the hot sun. And you call me a good-for-nothing!”

                           Ուղեւորները եւ ինքնաթիռը

Երկու մարդը քայլում էին մեկ ամառային օրվա ընթացքում: Շուտով այն դարձավ շատ տաք, գնալով գնալով եւ տեսնելով, որ մոտակա մեծ ծառի ծառը, նրանք լքեցին գետնին, հանգստանալու համար:

Անցնելով ճյուղերին, մի մարդ ասաց մյուսին. «Ինչ անիրավ ծառ է սա: Այն չունի մրգեր կամ ընկույզներ, որոնք մենք կարող ենք ուտել եւ չենք կարող նույնիսկ իր փայտը օգտագործել որեւէ բան »:

«Մի անշնորհք մի եղիր», - պատասխանում է ծառը: «Ես այս պահին հենց ձեզ համար չափազանց օգտակար եմ, պաշտպանում եմ ձեզ տաք արեւից: Եվ դու ինձ անվանի ես անվանում »:

                               
                            The Monkey and Cats


It was the aftermath of a big festival. Two cats were prowling together. One of the cats saw a big cake and missed. The other jumped up and picked it.

The first cat said, “Give me the cake. It is I who saw it first.”

The other cat said “Keep away from it. It is I who picked it up.”

They were fighting and fighting. But there was no solution. Just then, a monkey passed by. He thought “What foolish cats they must be! Let me make use of this chance.”

He came to the cats and said in a loud voice. “Don’t fight. Let me share the cake with you both”. The cake was handed over to the monkey.

The monkey split the cake into tow parts. He shook his head and said, “Oho! One is bigger. One is smaller”. He had a bit of the bigger and now said “Oho! This has become smaller now”. He ate from the other. And thus, he went on eating from part to part and finally finished the whole cake.

The poor cats were disappointed.


                             The Cracked Pot


A water bearer in India had two large pots, each hung on each end of a pole which he carried across his neck. One of the pots had a crack in it, and while the other pot was perfect and always delivered a full portion of water at the end of the long walk from the stream to the master’s house, the cracked pot arrived only half full.

For a full two years, this went on daily, with the bearer delivering only one and a half pots full of water in his master’s house. Of course, the perfect pot was proud of its accomplishments, perfect to the end for which it was made. But the poor cracked pot was ashamed of its own imperfection and miserable that it was able to accomplish only half of what it had been made to do.

After two years of what it perceived to be a bitter failure, it spoke to the water bearer one day by the stream. “I am ashamed of myself, and I want to apologize to you”. The bearer asked, “Why? What are you ashamed of?” The Pot replied, “For these past two years I am able to deliver only half of my load because this crack in my side causes water to leak out all the way back to your master’s house. Because of my flaws, you don’t get full value for your efforts”.

The water bearer felt sorry for the old cracked pot, and in his compassion, he said, “As we return to the master’s house, I want you to notice the beautiful flowers along the path.” As they went up the hill, the old cracked pot took notice of the sun warming the beautiful wild flowers on the side of the path, and this cheered it somewhat. But at the end of the trail, it still felt bad because it had leaked out half its load, and so again it apologized to the bearer for its failure.

The bearer said to the pot, “Did you notice that there were flowers only on your side of your path, but not on the other pot’s side? That’s because I have always known about your flaw, and I took advantage of it. I planted flower seeds on your side of the path, and every day while we walk back from the stream, you’ve watered them. For two years I have been able to pick these beautiful flowers to decorate my master’s table. Without you being just the way you are, he would not have this beauty to grace his house.”


   
                    The King and Macaw Parrots

Once upon a time, there was a king who had gone to visit neighboring kingdoms. He was gifted a pair of baby Macaw Parrots by the king of the last kingdom where he was visiting. They were the most beautiful birds he had ever seen. So, upon returning to his kingdom, he called for a bird trainer and asked him to train macaw parrots.

The king also arranged a place in the palace garden for the parrots. He often looked at them from his palace window. As time passed, one day the trainer came to the palace and informed the king that though one of the parrots was flying majestically high in the sky, the other one was not moving from its branch since the day it had arrived.

Upon hearing this, the king summoned trainer and healers from the nearby kingdoms. They all tried their best, but couldn’t make the parrot fly! He even asked his courtiers to try to find a way to make the parrot fly but they all failed. The parrot was not moving from his branch at all. Finally, after trying everything, the king thought that maybe he needs someone who may be more familiar with natural habitat. He asked his courtier to get a farmer from the countryside and take him to the parrot to see if he can understand the problem with the parrot.

The next morning, the king was thrilled to see the parrot flying high above the palace gardens. He asked his servant to call that farmer to meet him. The servant quickly went and located the farmer, who came and stood before the king. The king asked him, “How did you make the parrot fly?”

With his hands folded with respect, the farmer said to the king, “It was very easy, your majesty. I simply cut the branch where the bird was sitting.”

                  Արքան և Մաքաու թութակը                                  

Մի անգամ մի թագավոր կար, որը գնացել էր հարեւան թագավորություններ: Նա տվել է մի քանի զավակ Մառնեֆ Պապրոց, վերջին թագավորության թագավորի կողմից, որտեղ նա այցելում էր: Նրանք ամենագեղեցիկ թռչուններն էին, որոնք նա երբեւէ տեսել էր: Այսպիսով, վերադառնալով իր թագավորություն, նա կոչ արեց թռչնագետին եւ խնդրեց նրան պատրաստել մակարոնեղենի բանջարեղեն:

Թագավորը նաեւ պարարտանյութերի համար պալատական ​​այգում տեղավորեց: Նա հաճախ էր նայում նրանց պալատի պատուհանից: Երբ ժամանակն անցավ, մի օր մարզիչը եկավ պալատ եւ տեղեկացրեց թագավորին, որ չնայած որ բանջարեղեններից մեկը երկնքում բարձրակարգ վայրէջք էր կատարում, մյուսը չէր անցել այն օրվանից, երբ նա ժամանել էր:

Դրանից հետո թագավորը հրավիրեց մոտակա թագավորությունների ուսուցիչ եւ բուժիչ: Բոլորը փորձեցին իրենց լավագույն մարզիչներին, բայց չկարողացան թռչել: Նա նույնիսկ խնդրեց իր հետեւորդներին փորձել գտնել թռչնի թռչող թռչելաձեւը, բայց ոչ մեկին  չհաջողվեց: Թխվածքաբլիթը չէր շարժվում իր ճյուղից: Ի վերջո, ամեն ինչ փորձելով, թագավորը մտածում էր, որ գուցե կարիք ունի մեկին, ով ավելի շատ ծանոթ է բնական միջավայրի հետ: Նա հարցրեց իր դիմավորողին `գյուղացիներից հացագործ բերելու եւ նրան տան թռչունին տանելու համար, թե արդյոք նա կարող է հասկանալ թութակի հետ կապված խնդիրը:

Հաջորդ առավոտյան թագավորը վրդովված էր, տեսնելով, որ թագուհին թռչում է պալատական ​​այգիներից բարձր: Նա խնդրեց իր ծառային զանգահարել այդ հողագործին, հանդիպել նրան: Ծառան շտապ գնաց, և բերեց  հողագործին, ով եկավ եւ կանգնեց թագավորի առաջ: Թագավորը հարցրեց նրան. «Ինչպես եք պատրաստվում թռչել սովորեցնել»:

Հարգանքով հագեցած ձեռքերով հողագործը թագավորին ասաց. «Դա շատ հեշտ էր, ձեր մեծությունը: Ես ուղղակի կտրեցի այն ճյուղը, որտեղ թռչունը նստած էր »:



                   The Lion and The Mouse

A Mouse running over his face awakened a Lion from sleep. Rising up angrily, he caught him and was about to kill him. Then the Mouse piteously entreated, saying:

“If you would only spare my life, I would be sure to repay your kindness.” The Lion laughed at him but allowed him to go. It happened shortly after this that some hunters, who bound him by strong ropes to the ground, caught the Lion. The Mouse, recognizing his roar, came and gnawed the rope with his teeth, and set him free, exclaiming:

“You ridiculed the idea of my ever being able to help you, never expecting to receive from me any repayment of your favor, Now you know that it is possible for even a Mouse to confer benefits on a Lion.”



                                  Առյուծը և մուկը

 Առյուծի  դեմքին վազող մկնիկը արթնացրեց առյուծին: Անհանգստանալով բարձրանալով, նա բռնեց նրան եւ պատրաստվում էր սպանել նրան: Այնուհետեւ մուկը  խնդրեց, ասելով.

«Եթե ես կենդանացնեի իմ կյանքը, ես կստանամ քո բարության համար»: Առյուծը ծիծաղեց նրա, բայց թույլ տվեց գնալ: Դրանից անմիջապես հետո մի քանի որսորդներ, որոնք նրան ամրացնում էին ուժեղ պարաններով, գետին ընկնելով: Մկնիկը, ճանաչելով իր բղավելը, եկավ եւ խոռոչեց իր պարանն իր ատամներով եւ ազատեց նրան, բացականչելով.

«Դու ծաղրեցիր իմ երբեմնի կարողությունը ձեզ օգնելու գաղափարը, երբեք չեմ ակնկալում ինձանից որեւէ հատուցում ստանալ ձեր օգտին: Այժմ դուք գիտեք, որ նույնիսկ մուկը- ը կարող է առյուծի վրա օգուտներ տալ»:


                       The Dreaming Priest

Long time ago there lived a priest who was extremely lazy and poor at the same time. He did not want to do any hard work but used to dream of being rich one day. He got his food by begging for alms. One morning he got a pot of milk as part of the alms. He was extremely delighted and went home with the pot of milk. He boiled the milk, drank some of it and put the remaining milk in a pot. He added slight curds in the pot for converting the milk to curd. He then lay down to sleep.

Soon he started imagining about the pot of curd while he lay asleep. He dreamed that if he could become rich somehow all his miseries would be gone. His thoughts turned to the pot of milk he had set to form curd. He dreamed on; “By morning the pot of milk would set, it would be converted to curd. I would churn the curd and make butter from it. I would heat the butter and make ghee out of it. I will then go to that market and sell that ghee, and make some money. With that money i will buy a hen. The hen will lay may eggs which will hatch and there will be many chicken. These chicken will in turn lay hundreds of eggs and I will soon have a poultry farm of my own.” He kept on imagining.

“I will sell all the hens of my poultry and buy some cows, and open a milk dairy. All the town people will buy milk from me. I will be very rich and soon I shall buy jewels. The king will buy all the jewels from me. I will be so rich that I will be able to marry an exceptionally beautiful girl from a rich family. Soon I will have a handsome son. If he does any mischief I will be very angry and to teach him a lesson, I will hit him with a big stick.”During this dream, he involuntarily picked up the stick next to his bed and thinking that he was beating his son, raised the stick and hit the pot. The pot of milk broke and he awoke from his day dream.

                                 Երազող քահանան

Երկար ժամանակ առաջ մի քահանա ապրել է, որը միաժամանակ չափազանց ծույլ ու աղքատ էր: Նա չցանկացավ անել որեւէ ծանր աշխատանք, բայց երազում էր մեկ օր հարուստ լինել: Նա սնունդը ստացավ, խնդրելով աղոթել: Մի առավոտ նա սննդամթերքի մի կտոր կաթ է ստացել: Նա չափազանց ուրախ էր եւ տուն գնաց կաթի կաթով: Նա խաշեց կաթը, խմեց մի քանիսը եւ կաթը վերցրեց կաթում: Նա ավելացրեց, որ կաթը կաթնաթթվի փոխակերպման համար խմորիչ է: Նա քնում է քնելու:


Շուտով նա սկսեց պատկերացնել, թե ինչպես է նա քնում քնջուկի մեջ: Նա երազում էր, որ եթե նա կարողանա հարստանալ, ինչ-որ կերպ նրա բոլոր դժբախտությունները կվերանան: Նրա մտքերը վերածվեցին կաթը, որ նա պատրաստել էր կաթնաշոռ: Նա երազում էր. «Առավոտյան կաթը կտեղադրվի, այն կվերածվի կաթնաշոռի: Ես կխփեի կաթնաշոռը եւ կարագ դրեցուց: Ես կթափեի կարագը եւ դուրս հանեցի դրանից: Այնուհետեւ գնամ այդ շուկա եւ վաճառեմ այդ գետը եւ մի քիչ գումար վաստակեմ: Այդ գումարով ես կվաճառեմ հավի: Թնդանոթը կարող է հավկիթ դնել, որը կծկվի եւ շատ հավի կլինի: Այս հավերը կկանգնեցնեն հարյուրավոր ձու, եւ շուտով ես կունենամ իմ սեփական թռչնաֆաբրիկան »: Նա շարունակեց պատկերացնել:


«Ես վաճառելու եմ իմ թռչնի բոլոր տավարի միսը եւ որոշ կովեր կստացնենք եւ կաթնամթերք կբացվի: Բոլոր քաղաքներն ինձանից կաթ գնել են: Ես շատ հարուստ կլինեմ, շուտով ես կստեղծեմ ոսկեգործություն: Թագավորը բոլոր զարդեր կստանա ինձանից: Ես այնքան հարուստ կլինեմ, որ կարողանա ամուսնանալ բացառիկ գեղեցիկ աղջկա հարուստ ընտանիքից: Շուտով ես գեղեցիկ տղա կունենամ: Եթե նա որեւէ չարիք գործի, ես շատ զայրացա եւ դաս սովորեցնել, ես կծիծաղեմ նրան մեծ կափարիչով »: Այս երազանքի ժամանակ նա անհամբերությամբ վերցրեց իր մահճակալի կափարը եւ մտածելով, որ ծեծում է իր որդուն, բարձրացրեց փայտը եւ խփել զամբյուղը: Կաթը խորտակվեց, եւ նա արթնացավ իր երազից:

Expressions to talk about fortune teling

Century a hundred years
Influence the power to have an effect on people or things.
To predict predict say what you think will happen
Palm the inner part of one's hand
Nonsense is a something does not have meaning
Leaves the green parts of a tree or plant
Reliable if someone is reliable you can trust them


  Complete the sentences with the words in the box.
Excuse me, what does this word mean.
I want my pronunciation to be better, so listen to cassettes and communicate the speakers/.
For homework, our teacher sometimes gives us texts in English and we have translate them into.
My father speak good English ,but he has very strong accent.
When I don't know a word ,i try to guess the meaning.If cant do that,I 
Imitate the word in my dictionary.

Complete the sentences with the words in the box
1.It was a very cold day  and the wind  was really cold too.
2.     hit that tree six months ago.
3.Don't sit too long sun for too long 
4.Gosh! What was that noise?
I think it was thunder.


                           The Praying Hands

Back in the fifteenth century, in a tiny village near Nuremberg, lived a family with eighteen children. Eighteen! In order merely to keep food on the table for this mob, the father and head of the household, a goldsmith by profession, worked almost eighteen hours a day at his trade and any other paying chore he could find in the neighborhood. Despite their seemingly hopeless condition, two of Albrecht Durer the Elder’s children had a dream. They both wanted to pursue their talent for art, but they knew full well that their father would never be financially able to send either of them to Nuremberg to study at the Academy.

After many long discussions at night in their crowded bed, the two boys finally worked out a pact. They would toss a coin. The loser would go down into the nearby mines and, with his earnings, support his brother while he attended the academy. Then, when that brother who won the toss completed his studies, in four years, he would support the other brother at the academy, either with sales of his artwork or, if necessary, also by laboring in the mines.

They tossed a coin on a Sunday morning after church. Albrecht Durer won the toss and went off to Nuremberg. Albert went down into the dangerous mines and, for the next four years, financed his brother, whose work at the academy was almost an immediate sensation. Albrecht’s etchings, his woodcuts, and his oils were far better than those of most of his professors, and by the time he graduated, he was beginning to earn considerable fees for his commissioned works.

When the young artist returned to his village, the Durer family held a festive dinner on their lawn to celebrate Albrecht’s triumphant homecoming. After a long and memorable meal, punctuated with music and laughter, Albrecht rose from his honored position at the head of the table to drink a toast to his beloved brother for the years of sacrifice that had enabled Albrecht to fulfill his ambition. His closing words were, “And now, Albert, blessed brother of mine, now it is your turn. Now you can go to Nuremberg to pursue your dream, and I will take care of you.”

All heads turned in eager expectation to the far end of the table where Albert sat, tears streaming down his pale face, shaking his lowered head from side to side while he sobbed and repeated, over and over, “No …no …no …no.”

Finally, Albert rose and wiped the tears from his cheeks. He glanced down the long table at the faces he loved, and then, holding his hands close to his right cheek, he said softly, “No, brother. I cannot go to Nuremberg. It is too late for me. Look … look what four years in the mines have done to my hands! The bones in every finger have been smashed at least once, and lately, I have been suffering from arthritis so badly in my right hand that I cannot even hold a glass to return your toast, much less make delicate lines on parchment or canvas with a pen or a brush. No, brother … for me, it is too late.”

More than 450 years have passed. By now, Albrecht Durer’s hundreds of masterful portraits, pen and silver-point sketches, watercolors, charcoals, woodcuts, and copper engravings hang in every great museum in the world, but the odds are great that you, like most people, are familiar with only one of Albrecht Durer’s works. More than merely being familiar with it, you very well may have a reproduction hanging in your home or office.

One day, to pay homage to Albert for all that he had sacrificed, Albrecht Durer painstakingly drew his brother’s abused hands with palms together and thin fingers stretched skyward. He called his powerful drawing simply “Hands,” but the entire world almost immediately opened their hearts to his great masterpiece and renamed his tribute of love “The Praying Hands.”

                     Աղոթող ձեռքերը

Վերադառնալ տասնհինգերորդ դարում, Նյուրնբերգի մոտ գտնվող մի փոքրիկ գյուղ,որտեղ  ապրում էր տասնութ երեխա ունեցող ընտանիք։Որպեսզի սննդամթերքի  պահպանման համար խմորի սեղանի վրա պահելը, տնային տնտեսության հայրը եւ ղեկավարը, մասնագիտությամբ ոսկերչուհի, օրական շուրջ տասնութ ժամ աշխատել է իր առեւտրի եւ ցանկացած այլ վճարովի գործի, որը կարող էր գտնել հարեւանությամբ: Չնայած նրանց թվացող անհույս վիճակում, Ալբրեխտ Դուրերի երկու երեցները երազ էին տեսել: Նրանք երկուսն էլ ցանկանում էին իրենց տաղանդը վարվել արվեստի հետ, բայց նրանք լավ գիտեին, որ իրենց հայրը երբեք ֆինանսապես չի կարողանա Նյուրնբերգին ուղարկել որեւէ մեկին `ակադեմիայում սովորելու համար:

Գիշերվա ընթացքում նրանց բազմակողմանի մահճակալի երկար քննարկումներից հետո երկու տղաները վերջապես մշակեցին մի պայմանագիր: Նրանք մետաղադրամ էին նետում: Կորուստը կբարձրանա մոտակա ականների մեջ եւ իր վաստակի շնորհիվ իր եղբորը աջակցում է ակադեմիայում: Այն ժամանակ, երբ եղբայրը, որն ավարտել է իր ուսումը, ավարտել է իր ուսումնառությունը, չորս տարի հետո նա կաջակցի մյուս եղբորը ակադեմիայում, կամ իր արվեստի վաճառքի կամ, անհրաժեշտության դեպքում, նաեւ աշխատելով հանքերում:

Նրանք եկեղեցու ետեւից կիրակի առավոտյան մետաղադրամ էին նետել: Ալբրեխտ Դուրերը հաղթեց հաղթանակը եւ դուրս եկավ Նյուրնբերգ: Ալբերտը վտանգավոր հանքերի մեջ ընկավ եւ հաջորդ չորս տարիների ընթացքում ֆինանսավորեց եղբորը, որի ակադեմիայում աշխատանքը գրեթե անմիջական սենսացիա էր: Ալբրեխտի փորագրությունները, փայտերը եւ յուղերը շատ ավելի լավ էին, քան նրա պրոֆեսորների մեծ մասը, եւ ավարտելուց հետո սկսում է զգալիորեն վճարել իր ստեղծագործությունների համար:

Երբ երիտասարդ արվեստագետը վերադարձավ իր գյուղ, Դյուրեր ընտանիքը տոնական նախաճաշ էր տվել, որպեսզի նշանավորի Ալբրեխտի հաղթական տոնակատարությունը: Երկար ու հիշարժան կերակուրից հետո, երաժշտության եւ ծիծաղի նշանաբանով, Ալբրեխտը բարձրացավ իր պատվավոր դիրքում սեղանի գլխում `իր սիրելի եղբոր խմել տոհմածառը, զոհաբերած տարիների ընթացքում, որը թույլ տվեց Ալբրեխտին կատարել իր փառասիրությունը: Նրա փակման խոսքերն էին, «Եվ հիմա, Ալբերտ, օրհնված եղբայրս, հիմա ձեր հերթն է: Այժմ դուք կարող եք գնալ Նյուրնբերգ, որպեսզի ձեր երազանքը շարունակվի, եւ ես ձեզ հոգ տանեմ »:

Բոլոր գլխավերեւները սպասում էին սեղանի վերջը, որտեղ Ալբերտը նստեց, արցունքները հոսում էին նրա գունատ դեմքը, սեղմելով իր ստորին գլուխը կողքից, մինչդեռ նա հեգնում ու կրկնում էր, կրկին ու կրկին, «Ոչ ... ոչ ... ոչ ... ոչ »:

Ի վերջո, Ալբերտը բարձրացավ եւ իր այտերի արցունքները մաքրեց: Նա նայեց երկար սեղանի վրա, որ սիրում էր իր դեմքերին, եւ հետո, ձեռքերը ձեռքերը փակելով աջ հարթակի մոտ, նա մեղմորեն ասաց. «Ոչ, եղբայր: Ես չեմ կարող գնալ Նյուրնբերգ: Ինձ համար չափազանց ուշ է: Տեսեք, չորս տարի հանքերում ինչ որ արել են իմ ձեռքին: Ամեն մատի մեջ ոսկորները նվազագույնը մեկ անգամ ջարդվել են, եւ վերջերս ես արթրիտից տառապում եմ իմ աջից այնքան վատ, որ ես չեմ կարող նույնիսկ մի բաժակ պահել ձեր կենացը վերադարձնելու համար, պակաս անել նուրբ գծեր մագաղաթի կամ կտավի վրա: գրիչ կամ խոզանակ: Ոչ, եղբայր ... ինձ համար, շատ ուշ է »:

Ավելի քան 450 տարի է անցել: Մինչ այժմ, Ալբրեխտ Դյուրերի հարյուրավոր հմայիչ դիմանկարներ, գրիչ եւ արծաթյա կետերով նկարներ, ջրաներկներ, փայտանյութեր, փայտաքարեր եւ պղնձե փորագրություններ կախված են աշխարհի ամեն մի մեծ թանգարանում, սակայն տարաձայնությունները մեծ են, որ դուք, ինչպես եւ շատերը, ծանոթ են միայն Ալբրեխտ Դուրերի ստեղծագործություններից մեկը: Ավելին, պարզապես ծանոթանալով, շատ լավ կարող է ունենալ ձեր վերարտադրությունը, որը կախված է ձեր տանը կամ գրասենյակում:

Մի օր, Ալբերտին հարգանքի տուրք մատուցելու այն ամենի համար, ինչ նա զոհաբերել էր, Ալբրեխտ Դուրերը ջանասիրաբար քաշեց իր եղբոր կողմից չարաշահված ձեռքերը ափի մեջ, եւ բարակ մատները տարածված էին դեպի երկինք: Նա կոչ արեց իր հզոր նկարը պարզապես «Ձեռքեր», բայց ամբողջ աշխարհը գրեթե անմիջապես բացեց իր սրտերը իր մեծ գլուխգործոցին եւ վերանվանեց «Աղոթող ձեռքեր» սիրո տուրքը:

                                                         The Needy King and a Sage

A Sage was passing through the capital city of the famous king. While he was walking, he noticed a single currency coin on the road. He picked it up. He was satisfied with his simple living and he had no use of that coin. So, he planned to donate it to the one who is in need of it. He strolled around the streets throughout the day but didn’t find anyone such. Finally, he reached the rest area and spent a night there.

Next morning, he wakes up in the morning for his daily activities and sees that a king is going for his invasion of another state with his war ready army. When the king saw the sage standing, he ordered his army to be stopped. He came to the Sage and said, “Oh Great Sage, I am going to war to win another state so that my state can be expanded. So bless me to be victorious”.

After thinking, Sage gave a single currency coin to the king! The king was confused and annoyed with this because what use he has for a single coin while he is already one of the richest kings! He curiously asked a sage, “what’s the meaning of this one coin?”

A Sage explained, “Oh Great King! I found this coin yesterday while strolling around the streets of your capital city. But I had no use of it. So, I had decided that I will donate it to someone needy. I strolled around till the evening in your capital, but found no one such. Everyone was living a happy life. It seemed that they were satisfied with what they had. So I found no one to give this coin. But today, the king of this state, still have the desire to gain more and not satisfied with what he already has, I felt you were in need of this coin.”

The King realized his mistake and gave up the planned war.


                       Baby Camel and Mother

A mother and a baby camel were lying around, and suddenly the baby camel asked, “mother, may I ask you some questions? The mother said, “Sure! Why son, is there something bothering you? Baby said, “Why do camels have humps?” The mother said, “Well son, we are desert animals, we need the humps to store water and we are known to survive without water”.

Baby said, “Okay, then why are our legs long and our feet rounded?” The mother said, “Son, obviously they are meant for walking in the desert. You know with these legs I can move around the desert better than anyone does!” Baby said, “Okay, then why are our eyelashes long? Sometimes it bothers my sight”. Mother with pride said, “My son, those long thick eyelashes are your protective cover. They help to protect your eyes from the desert sand and wind”.

Baby after thinking said, “I see. So the hump is to store water when we are in the desert, the legs are for walking through the desert and these eyelashes protect my eyes from the desert than what in god’s name are we doing here in the Zoo!?”

                    Ուղտ բալիկը և նրա մայրը

Մայրը եւ նրա երեխան  պառկած էին, եւ հանկարծակի երեխան  հարցրեց. «Մայրիկ, կարող եմ քեզ հարց տալ: Մայրն ասաց. «Համոզված ես: Ինչու որդիս, ինչ-որ բան անհանգստացնում է քեզ: երեխան ասաց. «Ինչու են ուղտերը սապատ ունենում»: Մայրն ասաց. «Որովհետև մենք անապատի կենդանիներ ենք, ջուր ենք պահում եւ մենք հայտնի ենք,որ  գոյատևում ենք առանց ջրի»:

Երեխան ասաց. «Լավ, ուրեմն ինչու են մեր ոտքերը երկար եւ կլորավուն >>: Մայրն ասաց. «Որդիս, դրանք նախատեսված են անապատում քայլելու համար: Դու գիտես, որ այդ ոտքերով, ես կարող եմ ավելի շատ անապատում շարժվել, քան որևէ մեկը: »: Երեխան ասաց.« Լավ, ապա ինչու են մեր թարթիչները երկար: Երբեմն դա անհանգստացնում է իմ տեսողությունը »: Մայրիկը  ասաց. «Որդիս, այդ երկարատեւ թարթիչները ձեր պաշտպանիչ ծածկույթն են: Նրանք օգնում են պաշտպանել ձեր աչքերը անապատի ավազից եւ քամուց »:

Երեխան մտածելով ասաց. «Ես տեսնում եմ: Այսպիսով,սապատը ջուր պահելն է, երբ մենք անապատում ենք, ոտքերով քայլում են անապատում, եւ  թարթիչները պաշտպանում են իմ աչքերը անապատից, և վերջապես մենք ինչ գործ ունենք անապատում:




                                                 The Thirsty Crow

One hot day, a thirsty crow flew all over the fields looking for water. For a long time, he could not find any. He felt very weak, almost lost all hope. Suddenly, he saw a water jug below the tree. He flew straight down to see if there was any water inside. Yes, he could see some water inside the jug!

The crow tried to push his head into the jug. Sadly, he found that the neck of the jug was too narrow. Then he tried to push the jug to tilt for the water to flow out, but the jug was too heavy.

The crow thought hard for a while. Then, looking around it, he saw some pebbles. He suddenly had a good idea. He started picking up the pebbles one by one, dropping each into the jug. As more and more pebbles filled the jug, the water level kept rising. Soon it was high enough for the crow to drink. His plan had worked!

Մի տաք օր, ծարավ խաչը թռավ բոլոր ոլորտներում, ջուր փնտրելով: Երկար ժամանակ նա չէր կարողանում գտնել: Նա շատ թույլ էր զգում, գրեթե կորցրել էր բոլոր հույսերը: Հանկարծ նա ծառի ստորին հատվածում տեսավ ջրի գդալ: Նա ուղղակի թռավ, տեսնելու, թե ներսում ջուր կա: Այո, նա կարող էր տեսնել ջրի մեջ մի ջուր.

Իռլանդացիները փորձել են գլուխը խառնել: Ցավոք, նա գտավ, որ գավաթի պարանոցը չափազանց նեղ էր: Այնուհետեւ նա փորձեց մղել ջահը, որպեսզի ջուրը թափի, բայց գորգը չափազանց ծանր էր:

Խավարը մի քիչ մտածեց: Հետո, նայելով շուրջը, տեսավ մի քանի քարեր: Նա հանկարծ լավ գաղափար ունէր: Նա սկսեց ջարդել ջրանցքները մեկ-մեկ, յուրաքանչյուրը գցում էր գավաթը: Քանի որ ավելի ու ավելի շատ քարեր լցվեցին վրան, ջրի մակարդակը բարձրացավ: Շուտով բավական էր, որ ագռավը խմեմ: Նրա ծրագիրը աշխատել է:


                                     
                 Wealth without a Value

A Miser had buried his gold in a secret place in his garden. Every day he went to the spot, dug up the treasure and counted it piece by piece to make sure it was all there. He made so many trips that a Thief, who had been observing him, guessed what it was the Miser had hidden, and one night quietly dug up the treasure and made off with it.

When the Miser discovered his loss, he was overcome with grief and despair. He groaned and cried and tore his hair. A passerby heard his cries and asked what had happened.

“My gold! O my gold!” cried the Miser, wildly, “someone has robbed me!”

“Your gold! There in that hole? Why did you put it there? Why did you not keep it in the house where you could easily get it when you had to buy things?”

“Buy!” screamed the Miser angrily. “Why, I never touched the gold. I couldn’t think of spending any of it.”

The stranger picked up a large stone and threw it into the hole. “If that is the case,” he said, “cover up that stone. It is worth just as much to you as the treasure you lost!”


         Առատություն առանց արժեքի

Միսը իր ոսկուց թաղեց իր այգում գաղտնի վայրում: Ամեն օր նա գնացել է տեղում, փորել գանձը եւ հաշվել այն կտոր կտորով, համոզվելու համար, որ այն ամենը եղել է: Նա այդքան շատ ուղեւորություններ է արել, որ մի գող, որը դիտում էր նրան, գուշակեց, թե ինչ էր թաքնված Միսը եւ մի գիշեր հանգիստ փորեց գանձը եւ դուրս եկավ դրա հետ:


Երբ Միսը հայտնաբերեց իր կորուստը, նա հաղթահարեց վիշտը եւ հուսահատությունը: Նա ցնցեց ու աղաղակեց եւ մազերը լցրեց: Passerby լսեց իր աղաղակները եւ հարցրեց, թե ինչ է տեղի ունեցել:


«Իմ ոսկին: O ոսկի », - աղաղակեց Միսը, կատաղելով,« ինչ-որ մեկը թալանել է ինձ »:


«Ձեր ոսկին! Այդ փոսում կա: Ինչու եք դրել այնտեղ: Ինչու չես պահում այն ​​տանը, որտեղ հեշտությամբ կարող ես ձեռք բերել, երբ ստիպված ես գնել բաներ »:


«Գնում», - կատաղեց ճիչը: «Ինչու ես երբեք չեմ դիպչել ոսկին: Ես չէի կարող մտածել դրա մասին ծախսելուց »:


Անծանոթը վերցրեց մի մեծ քար եւ նետեց այն փոսին: «Եթե դա այդպես է, - ասաց նա, - ծածկել այդ քարը: Դու արժանի ես այնքան, որքան կորցրել ես գանձը »:


                                                               
                        A King’s Painting

Once upon a time, there was a Kingdom. The king there only had one leg and one eye, but he was very intelligent and kind. Everyone in his kingdom lived a happy and a healthy life because of their king. One day the king was walking through the palace hallway and saw the portraits of his ancestors. He thought that one day his children will walk in the same hallway and remember all the ancestors through these portraits.

But, the king did not have his portrait painted. Due to his physical disabilities, he wasn’t sure how his painting would turn out. So he invited many famous painters from his and other kingdoms to the court. The king then announced that he wants a beautiful portrait made of himself to be placed in the palace. Any painter who can carry out this should come forward. He will be rewarded based on how the painting turns up.

All of the painters began to think that the king only has one leg and one eye. How can his picture be made very beautiful? It is not possible and if the picture does not turn out to look beautiful then the king will get angry and punish them. So one by one, all started to make excuses and politely declined to make a painting of the king.

But suddenly one painter raised his hand and said that I will make a very beautiful portrait of you which you will surely like. The king became happy hearing that and other painters got curious. The king gave him the permission and the painter started drawing the portrait. He then filled the drawing with paints. Finally, after taking a long time, he said that the portrait was ready!

All of the courtiers, other painters were curious and nervous thinking, How can the painter make the king’s portrait beautiful because the king is physically disabled? What if the king didn’t like the painting and gets angry? But when the painter presented the portrait, everyone in the court, including the king, left stunned.

The painter made a portrait in which the king was sitting on the horse, on the one-leg side, holding his bow and aiming the arrow with his one eye closed. The king was very pleased to see that the painter has made a beautiful portrait by cleverly hiding the king’s disabilities. The King gave him a great reward.

                             Թագավորի նկարը

Մի ժամանակ, մի Թագավորություն կար. Թագավորը միայն մեկ ոտք ու մեկ աչք ունէր, բայց նա շատ խելացի ու բարի էր: Թագավորության յուրաքանչյուր ոք իր թագավորի համար ապրել է երջանիկ ու առողջ կյանքով: Մի օր թագավորը քայլում էր պալատական միջանցքի միջով և տեսավ իր նախնիների դիմանկարները: Նա մտածեց, որ մի օր իր զավակները կքայլեն նույն միջանցքով և կհիշեն իրենց բոլոր նախնիներին այս դիմանկարներով:

Սակայն թագավորը չի նկարել իր դիմանկարը: Ֆիզիկական հաշմանդամության պատճառով նա չէր համոզվում, թե ինչպես կարող են նրան  նկարել: Նա շատ հրաշալի նկարիչներ հրավիրեց իր և մյուս թագավորությունների դատարան: Այնուհետև թագավորը հայտարարեց, որ ցանկանում է, որ այդ գեղեցիկ դիմանկարը դրվի իր պալատում: Ցանկացած նկարիչ, ով կարող է դա անել, պետք էր առաջ գար: Նա  նաև այդ դիմանկարը նկարելուց, հետո կպարգևատրվեր։

Բոլոր նկարիչները սկսեցին մտածել, որ թագավորն ունի միայն մեկ ոտք եւ մեկ աչք: Ինչպես կարող է նրա նկարը շատ գեղեցիկ լինել: Հնարավոր չէ, և եթե պատկերը գեղեցիկ չստացվի թագավորը նրան կպատժի: Այսպիսով, մեկ առ մեկ, բոլորը սկսեցին հրաժարվել թագավորին նկարելուց, և քաղաքավարի կերպով հրաժարվեցին թագավորին նկարել:

Բայց հանկարծ մեկ նկարիչ բարձրացրեց ձեռքը և ասաց, որ ես շատ գեղեցիկ դիմանկար կարող եմ ձեզ համար նկարել, որը անշուշտ գեղեցիկ կլինի: Թագավորը  ուրախացավ, և մյուս նկարիչները նույնպես ուզում էին նկարել թագավորին: Թագավորը թույլտվություն տվեց և նկարիչը սկսեց նկարել նկարը: Այնուհետև նկարը լցնում է ներկերով: Ի վերջո, երկար ժամանակ անցկացնելուց հետո նա ասաց, որ դիմանկարը պատրաստ է:

Բոլոր ներկաներին, այլ նկարիչներին հետաքրքիր ու նյարդային մտածելակերպ էր, ինչպես կարող է նկարիչը գեղեցիկ դարձնել արքայի դիմանկարը, քանի որ թագավորը ֆիզիկապես հաշմանդամ է: Ինչ, եթե թագավորը դուր չի եկել նկարը եւ բարկացած է: Սակայն երբ նկարիչը ներկայացրեց դիմանկարը, դատարանում բոլորը, այդ թվում `թագավորը, հիասթափվեց:

Նկարիչը դիմանկար էր պատրաստում, որի վրա թագավորը նստած էր ձիու վրա, մեկ ոտքի կողմում, խոնարհվում էր եւ նետը նետելով մեկ աչքով փակեց: Թագավորը շատ ուրախացավ, որ նկարիչը գեղեցիկ դիմանկար է դարձնում, խելացիորեն թաքցնելով թագավորի հաշմանդամությունը: Թագավորը նրան մեծ պարգեւ է տվել: